Een bruisend leven vol drukte en verantwoordelijkheid
Angelique was jarenlang een bekende verschijning in de horeca. Ze runde haar eigen zaak, was vicevoorzitter van de lokale afdeling van Koninklijke Horeca Nederland en leidde een bruisend leven. Maar achter de schermen begon de druk zich op te stapelen. “Ik was een functionerende alcoholist,” zegt ze nu. “Altijd druk, altijd doorgaan. Maar op een gegeven moment wilde ik alleen nog maar vluchten uit de realiteit.”
De problemen begonnen toen haar horecazaak financieel in zwaar weer kwam. “De huur ging omhoog, het rookbeleid veranderde, en ik kon het gewoon niet meer bolwerken. Ik wilde de controle houden, maar verloor mezelf.” Wat volgde was een jarenlange strijd met alcohol en andere middelen. “Ik dronk 24/7. Zelfs als ik ’s nachts naar het toilet moest, nam ik een slok om weer in slaap te kunnen vallen.”
Pogingen tot herstel en diepe dalen
Angelique probeerde meerdere keren hulp te zoeken. Ze bezocht verschillende klinieken, maar telkens viel ze terug. “Ik had geen woning meer, schulden, nauwelijks contact met mijn zoon. Ik woonde in een caravan en voelde me totaal afgesneden van de wereld.” Uiteindelijk belandde ze zelfs in de daklozenopvang. “Ik was op. Ik wilde niet meer wakker worden.”
De keuze voor de vrouwenkliniek van JellinekMinnesota
Toch was er een sprankje hoop. Ze had zich al aangemeld bij JellinekMinnesota, een kliniek die werkt volgens het 12-stappenprogramma. “Ik had er goede verhalen over gehoord. En dit keer was het echt mijn eigen keuze. Ik had niets meer te verliezen.”
De opname bij JellinekMinnesota betekende een keerpunt. “Ik voelde me als een spons. Alles wat ik leerde, nam ik op. Het programma was intens, maar precies wat ik nodig had. Geen contact met de buitenwereld, alleen maar focussen op mezelf. En ik ontdekte: het probleem zat niet in het middel, maar in mijn gedrag.”
Wat haar het meest bijbleef? “Dat je niet meer met je vinger naar anderen kunt wijzen. Als je dat doet, wijzen er drie vingers naar jezelf. Dat inzicht heeft mijn leven veranderd.”
Hoewel Angelique aanvankelijk niet bewust koos voor de vrouwenkliniek, merkte ze wel het verschil. “Er was meer openheid. Sommige vrouwen deelden trauma’s die ze misschien niet in een gemengde groep hadden durven bespreken. Dat creëerde een veilige sfeer.”
De kracht van zelfreflectie
Vandaag de dag is Angelique bijna een jaar clean en sober. Ze woont in een beschermde woonvorm en doet vrijwilligerswerk bij de kliniek waar haar herstel begon. “Ik wandel nu met cliënten. Dat kon ik eerst niet, want ik zat in een rolstoel. Maar ik heb mijn spierkracht teruggewonnen. Ik geef nu iets terug.”
Ze straalt als ze vertelt over haar hernieuwde band met haar zoon. “We zijn vier handen op één buik. Hij is apetrots op mij. En ik ook op mezelf. Ik heb het aangedurfd om mijn masker af te zetten. Dat was doodeng, maar ik ben erdoor gegroeid.”
Haar boodschap aan anderen die twijfelen over hulp zoeken is helder:
“Stop met vechten tegen iets waar je toch nooit van gaat winnen. Vraag jezelf af: waar ben je nou eigenlijk zo bang voor? Er is een weg uit. Echt.”
