Glenn

Glenn verloor in korte tijd een aantal familieleden. Rouwen kon hij niet, feesten wel. Daar gebruikte hij crack bij. Het bracht hem hoge pieken, maar nog diepere dalen, totdat hij in een psychose geraakte.

De loterij winnen en stoer doen

Toen hij 20 was won hij de loterij: 35.000 gulden. Dat was in 1978 een hoop geld. Glenn (61) woonde in die tijd op Curaçao, waar hij ook geboren werd, en wist wel wat hij met het geld moet doen : feesten. ‘Iedereen mocht langs komen, ik was razend populair. Ik reed met allemaal mooie meiden over het eiland in mijn Ford Mustang cabriolet die ik van het prijsgeld gekocht had. Soms zat ik in de villa van een vriend, en die had ook een boot, dus dan ging het feest door op de boot. Daarbij was drank in overvloed, maar ook cocaïne.’Het was niet voor het eerst dat Glenn dronk en drugs gebruikte. ‘Ik had als kleine jongen wel eens gesnoept van de borrel van mijn opa. Ik weet nog dat mijn opa trots was. Dat is er eentje zoals ik, dacht hij misschien. En dat is altijd bij mij blijven hangen: opa vindt het goed ! Vanaf mijn twaalfde dronk ik elk weekend bier. Al vrij jong rookte ik ook marihuana. De eerste keer werd ik er misselijk van. Maar het is stoer, weet je. Het begint altijd met stoer doen.’ Stoer was Glenn ook in zijn cabriolet, en iedereen op het eiland dacht dat hij miljonair was. ‘Totdat het geld op was. Dat duurde maar een jaar. Ik schaamde me. Opeens was ik blut. Ik had niet eens werk. Kon niet voor mezelf zorgen. Toen besloot ik naar Nederland te gaan. Op Curaçao zouden ze me uitlachen, dacht ik. Maar in Nederland kende niemand me. Ik was er al eerder geweest en had er een opleiding gedaan aan de technische school van Amsterdam-Oost: installatietechniek. Ik kon dus makkelijk aan de slag als loodgieter.’

Glenn trok eerst in bij zijn zus in Zoetermeer. Maar als snel vond hij een eigen woning. Hij verdiende goed als loodgieter. Op zich fijn, maar ook gevaarlijk. ‘Geld is voor mij altijd een trigger geweest om te gaan gebruiken. Zodra ik geld had, ging ik het uitgaansleven in. Voor je het weet heb je een paar biertjes gedronken, en vanaf dat moment mag er van mij alles bij. In het begin was dat alleen marihuana en coke, maar later ging ik ook crack gebruiken. Daar word je zo klaarwakker van, dat je wel drie dagen door kunt feesten. En dat deed ik.’Crack is gekookte cocaïne, vertelt Glenn. ‘Je kookt eigenlijk alle rommel eruit, die ze er doorheen snijden. Wat je over houdt is de meest pure vorm. Die rook je. Daar krijg je een flash van. Het duurt kort, maximaal een minuut. Maar het is een gevoel waaraan gewone cocaïne niet kan tippen. Het is zoals een fantasie of een fijn gevoel maar keer duizend. Ik deed het ook vaak samen met vrouwen en dan hadden we ook seks.’

Drie dagen niks gegeten

Glenn gebruikte zeker niet dagelijks. Hij werkte gewoon, als loodgieter of timmerman, gebruikte dan niet, maar spaarde. Een week lang, een maand lang. Net zolang totdat hij genoeg had om een feestje te bouwen. ‘Soms gebruikte ik een keer per maand, soms elke week. Net hoeveel geld ik had. En ik pakte het groots aan. Nodigde vrienden uit en vrouwen. Drugs werkt als een magneet. Als we die crack op tafel legden en mensen kwamen binnen, begonnen ze te juichen. Ik ging ook altijd rappen als ik high was. Ik wilde me uiten. En ik dronk er veel bier bij want van crack droog je snel uit, je gaat zweten, dus je moet erbij blijven drinken.’Eten deed hij niet tijdens zo’n trip. Van de crack verdwijnt je etenslust. ‘Ik at dus drie dagen niks. En slapen doe je ook niet. Maar als het geld op was, stopte ik. Dan begon het « dalen », zoals ik noemde. Dat is een naar gevoel. Ik gebruikte daar marihuana bij, om het dalen te verzachten. Maar opeens heb je ook honger. Je hebt drie dagen niks gegeten!’ Een keer was zijn maag helemaal samengeknepen, vertelt Glenn. Hij had drie dagen lang gebruikt, het was op Curaçao. ‘Ik kon haast niet meer lopen. En ik had geen geld meer om eten te kopen. God, red me, dacht ik. En jawel, ik vond een tientje op straat. Maar wat deed ik? Ik liep meteen weer naar de dealer op crack te halen. Op Curaçao kun je daar een hele gram van kopen. Die rookte ik op. Daarna was ik er natuurlijk nog slechter aan toe.’

Van gebruik naar psychose

2,5 jaar geleden ging Glenn door zijn diepste dal. Hij had een paar dagen gefeest en gebruikt, maar bij het ‘dalen’ belandde hij ditmaal in een psychose. ‘Het was rond de Kerst. Ik woonde bij mensen in huis, die hadden een Kerststal. Ik keek naar het kindje Jezus in de kribbe. Ik zag de duivel. Ja, het kindeke Jezus kreeg duivelsoren. Ik krijste en gilde. Ik had toen een wandelstok omdat ik slecht liep. Ik sloeg ermee op alle auto’s in de straat. De mensen belden de politie. Ondertussen zag ik al mijn overleden familieleden voor me. Een totale nachtmerrie. Ik dacht, ik kan twee dingen doen: of ik spring uit het raam. Of ik stop.’ Glenn besloot te stoppen. Hij deed het 12-stappenplan bij Jellinek. ‘Het is vandaag precies 2,5 jaar geleden dat ik begon. Makkelijk was het niet. En dat is het nog steeds niet. Ik heb mijn hele leven gebruikt. 45 jaar lang! Kun je nog veranderen? Ja. Het kan. Maar je moet opnieuw leren lopen. Opnieuw leren leven. Als een klein kind moet je dingen leren, stapje voor stapje, met geduld. Trekmomenten zijn er nog steeds. Soms denk ik nog steeds aan hoe het was, als ik high was, dan kom ik weer in de verleiding. Daarom moet je eraan blijven werken.’

De verslaving is groter dan jij

Glenn is actief bij Jellinek in het begeleiden van andere verslaafden. Dat helpt hem om zelf op het rechte pad te blijven. ‘Dan komt er weer een binnen, helemaal in de kreukels. En dan denk ik: zo kwam ik hier ook binnen! En moet je kijken waar ik nu sta: ik heb een mooi huis, een uitkering, alles gaat goed. Ik sta nu onder bewind, want ik had grote schulden opgebouwd. Nu krijg ik 50 euro per week zakgeld. Daarnaast krijg ik eten van de voedselbank. Vooral in het begin was het goed dat ik zo’n strak budget kreeg. Want geld was voor mij altijd een reden om de bloemetjes buiten te zetten en te gaan gebruiken.’Wat Glenn ook helpt om niet terug te vallen in gebruiken, is God. ‘Ik noem hem altijd ‘een hogere macht’, om andere verslaafden niet van mij te vervreemden. Want iedereen heeft een hogere macht nodig. De verslaving is groter dan jij. Dus je hebt een grotere macht nodig om die verslaving aan te kunnen. Voor mij is dat God. Die helpt me. Want ik ben machteloos. Maar je moet wel je eigen aandeel zien: ik heb jaren iedereen en van alles de schuld gegeven. Dat familieleden overleden waren, dat ik werkloos was geworden. Maar je hebt een eigen aandeel. Je hebt een keuze.’Je eigen machteloosheid inzien en aanvaarden, is voor Glenn belangrijk. ‘Beseffen dat je niet alles kunt controleren. Want gebruiken is ook een manier om alles naar je hand te willen zetten : je creëert een wereldje voor jezelf waarin jij lekker mag doen wat je wil. Je voelt macht, in die zin. Het is vergelijkbaar met toen ik de loterij won. Er zijn geen grenzen, alles mag, alles is feest. Iedereen denkt dat ik miljonair ben. Maar het echte leven is wat anders.’

Omgaan met rouw

Dat merkte Glenn toen in een jaar tijd zijn opa, zijn oom en zijn vader overleden. ‘Dat waren de eerste momenten dat ik veel te veel ging gebruiken, als vlucht. Ik kon niet rouwen, niet met emoties omgaan. Later werd mijn moeder op Curaçao doodgereden door een motor. Ook toen belandde ik weer in zo’n groef.’ Bij Jellinek leerde Glenn met tegenslagen om te gaan, niet te vluchten. Soms moet je door pijn. Maar dat geeft niet, als het pijn is die nodig is om te herstellen. ‘Er is pijn van het ontsmettingsmiddel dat je gebruikt om je wond te ontsmetten. Die pijn is goed, daar moet je even doorheen bijten. Je moet niet wegrennen voor die pijn, en weer gaan gebruiken. Daarmee gooi je juist weer vuil in je wond.’ Om dat te snappen, heeft Glenn ontdekt, heb je elkaar nodig. ‘Lotgenoten helpen elkaar. Trekken elkaar door het lijden heen. Zorgen dat we niet gaan vluchten. Mensen zeiden soms tegen mij: « Je moet gewoon stoppen! Doe het gewoon zelf! » Zo werkt het niet. Het gebruiken heeft met zo veel dingen te maken : emoties, gevoel, gedachten. Het is ingewikkeld. En het is een ziekte. Maar het mooie is dat heel veel precies hetzelfde werkt voor alle verslaafden. Daarom heb je zoveel steun aan elkaar.’

Bevrijd van die vicieuze cirkel

Trekmomenten blijven, maar wat telt is hoe je daarmee omgaat. Soms pint hij expres die 50 euro in briefjes van 10. ‘Want een briefje van 10 is een trigger voor mij. Maar triggers zijn er altijd. Ik kan ook een plaat draaien en trek krijgen. Maar dat betekent niet dat ik die plaat niet opzet. Jij moet daar staan, Bam ! Want je weet dat je het niet moet romantiseren. Je weet waar je was, toen, op je diepste punt. Al je geld ging op aan drugs, je betaalde je vaste lasten niet meer. Je kreeg schulden. Om daarvoor te vluchten ging je weer gebruiken. En zo werd het van kwaad tot erger. Totdat je dood wilde.’ Het lijkt erop dat Glenn nog steeds hard moet knokken tegen zijn verslaving, ook 2,5 jaar later. Als het over de feestjes gaat, en de vrouwen, de seks, en hoe het voelde als hij high was, zegt hij : ‘Ik moet het wegslaan.’ Je merkt dat hij soms terugverlangt naar de roes. Hij zegt het zelf: ‘Verslaving is sterk. Je wordt ernaartoe gezogen.’ Maar als we vragen hoe het nu gaat, aarzelt hij niet. ‘Ik ben zo blij, man. Het is echt een bevrijding. Eindelijk ben ik bevrijd van die waanzin en die vicieuze cirkel. Ik heb geleerd met het leven om te gaan. Ik heb ruimte gemaakt om liefde te geven. Die was er niet. Ik heb nu een driekamerflat in Buitenveldert. Mijn ex-vrouw komt elke maand langs. Ik ben bijna uit de schulden. Ik voel me goed. Ja, ik ben enorm bevoorrecht.’

______________

Heb je als naaste van iemand met een verslavingsprobleem behoefte aan persoonlijk advies? Of maak je jezelf zorgen over je eigen gebruik maar twijfel je wat je kunt ondernemen?

Bel de Jellinek Advieslijn: 088 – 505 1220, elke werkdag bereikbaar van 8:30 tot 17:00.
Laat je naam en vraag achter, dan word je tussen 13:00 en 17:00 teruggebeld.