Gamende zoon

Moeder Laila (43) en zoon Kick (14)

Kick was al snel gek op gamen. Niks mis mee, gamen is ook heel leuk. Om te voorkomen dat het uit de hand zou lopen, maakten we op de lagere school al afspraken met hem, over hoe vaak en hoelang hij mocht gamen. Met zijn drieën, mijn man, Kick en ik, gingen we aan tafel zitten. En kwamen uit op 5 van de 7 dagen per week mocht er gegamed worden. Twee dagen niet. En dan 1 uur per dag. In de laatste twee jaar van de lagere school werd dat 1,5 uur per dag.

Moesten we Kick checken of hij zich aan de afspraken hield? Ja! En was er discussie over de gemaakt afspraken? Zeker ja! Dus schreven we de afspraken op en hingen ze in de keuken op de koelkast. Papiertje met afspraken raakte dan wel naar de achtergrond, omdat er andere tekeningen enz. voor kwamen te hangen, maar als er discussie was, konden we ze erbij pakken.

Toen Kick naar de middelbare school ging, opende hij de game-onderhandelingen. We spraken nu af dat de gametijd 2 uur zou worden. En dat, als hij een keer langer wilde gamen, hij zijn gametijd van een andere dag erbij kon optellen. Alles op papier, opgehangen in de keuken. Er volgde een tijd dat Kick geen aansluiting met de jongens in zijn nieuwe klas had. Thuis ging Kick steeds vaker en meer gamen dan we hadden afgesproken. Met zijn vriend van de lagere school gamede hij, elk in hun eigen huis, samen online. En hij maakte ook online vrienden. We raakten steeds vaker in conflict met Kick over het gamen.

We merkten dat we wel zijn volledige aandacht hadden, zonder een spatje ergernis, als we hem vroegen te vertellen over zijn games. En ze ons te laten zien. Hij kon daar heel enthousiast, en eindeloos over praten.

Het eerste weekend van de kerstvakantie, betrapten we Kick ’s nachts gamend. Hij mocht 2 dagen niet gamen. De nacht na zijn straf, betrapten we hem weer ’s nachts gamend. Met zijn tweeën erover sprekend, keken we elkaar aan en zuchten diep. Nou moest er een dikke consequentie tegenover staan. Dat zou een kerstvakantie from hell worden. Kick mocht de hele verdere kerstvakantie niet meer gamen.

Woedend was Kick. Hij moest zijn iPad en spullen in bewaring geven.

En riep ons toe, wat hij dan in godsnaam met zijn tijd moest gaan doen. Mijn man antwoorde: “ik weet het niet. Ik houd van wandelen en lezen. Maar kan me voorstellen dat jij dat suf vindt. Je zult het zelf moeten oplossen. Misschien kun je aan je vrienden vragen of ze met je meedenken?” Na twee dagen bankhangen en sikkeneuren. Kocht Kick een puzzel en tekenpennen. Zette een muziekje op. En ging aan de slag. Een vriendin van ons, die haar huis aan het opruimen was, vroeg of we interesse in haar oude bordspellen hadden. Een stapel spellen rijker onder de kerstboom, hebben we uiteindelijk de hele vakantie spelletjes gespeelt. Een hele gezellige vakantie.

De vakantie was gered, maar op school werd het sociaal gezien niet beter. Daarom hebben we uiteindelijk mét Kick besloten, om hem naar een andere middelbare school te laten gaan. Hier had Kick wel aansluiting met zijn medeleerlingen. En gamen werd daardoor minder belangrijk. Kick houdt zich nu goed aan de afspraken. Af en toe checken en corrigeren blijft wel nodig.